Turbūt esu sakius, kad mano mama verda skaniausius cepelinus su mėsa, o močiutė – su varške (pratęsiant šeimos moterų tradiciją, ir aš turėčiau virti skaniausius cepelinus, tik su kokiu įdaru? Kalbant apie įdarus, tai pats nesėkmingiausias – miltiniai blynai su kakava. Jų spalvą išties būtų sunku apibūdinti, kažkas tarp rudai violetinės (labai juokinga, kai kompiuterio gramatuoklis pakeičia jam nepatinkančius žodžius „taisyklingais“ (beje, aš labai dažnai dėl greito rašymo chatuose kartais padarau esminę klaidą, mat žodyje „ziurek“ apkeičiu vietomis dvi paskutines raides ir tuomet jau gaunasi savotiškas kreipinys (o ir šiaip man tiesiog patinka nukrypti į šoną (nebūtinai minties))))). Dar mano močiutė kepa pirštus apsikandžioti priverčiantį kugelį bei paklodės lengvumo pienišką sriubą su daržovėmis. Kai aš grįžtų, močiutė vis ką nors pagamina. Tąkart buvo ne išimtis.
O kai ji gamina, mes su sese kantriai laukiam. Kantrai it kokie kantri muzikantai, braukiantys kruvinais pirštais per gitarų stygas. Bet gal nereikia čia tų kraujų.
Tiesa, tą dieną aš sesę pirmą kartą (o tiksliau, antrą, bet pirmą po ilgos pertraukos) nusivedžiau į biblioteką. Anksčiau mano sesė nemėgo skaityti knygų, tad sumaniau įvairiom progom jas dovanoti. Persilaužymas įvyko po vampyriškos istorijos „Šešėliai veidrodyje“. Tuomet sesė bibliotekoj prisirinko kitų vampyriškų ir keletą nevampyriškų istorijų. Ir kol mes laukėm močiutės kulinarinio šedevro, sesė (neverčiama) nepaleido knygos iš rankų. Prašau įsitikinti:
O kadangi mes neturime nuostabiojo močiutės kulinarinio šedevro nuotraukos, tai dar galime parodyti instrukciją, kaip išlipti iš šiltnamio per vėdinimo langelį.
Ačiū už tai, kad paganėte akis svetimose ganyklose.
2008-09-01Inga Jankauskaitė: oi patinak man svetimi darzai ir ganyklos...o jei dar ir kukuruzu laukai :)))
2008-09-04anuka: gražūs rakursai, ypač lipant iš šiltnamio :) noriu cepelino.
2008-09-08Inga Jankauskaitė: Anuka, cepelinas turi buti knygos parastej :))))
2008-09-08Elena Petkauskienė: smagi istorija :) užsimaniau skaniausių cepelinų su varške :)
Hū. Grįžai iš atostogų? Prisivarei visokio muilo į ausis? Aha, kaip tik kai važiavom ketvirtą dieną dviračiais, sakiau jam, čia – muilagėlės, iš jų močiutės virdavo muilą. Paskui man suskaudo alkūnė ir numetusi dviratį, nuėjau į miškus. Ten vorai buvo prigaminę daug spąstų tokioms užsispyrėlėms gaudyti. Vienas voras mane ir sulaikė: įsitaisęs tarp dviejų pušų, lingavo vėjo ritmu kartu su voratinkliu ir žiūrėjo didelėmis akimis. Aš irgi į jį žiūrėjau, stovėjau ir žiūrėjau, kol vienam iš mūsų atsibodo.
O ten miške tik vorų būta? Būta ne tik vorų, mačiau plakatą, kuriame prašoma nešerti šerno ir kitam pasakyti, jog nešertų. Vėliau gavau iš Tomo žinutę, kad tikrai yra labai daug šernų ir jie iššoka į kelią, bet man, tiesą sakant, nepasitaikė. Smarkiai dėl to neliūdėjau, užtat paliūdėjau dėl kitko. Prašiau suorganizuot man briedį, su dideliais ragais ir drėgna nosim, sako, tuoj tuoj iššoks briedis, bet neiššoko. Jis dažnai sako tuoj tuoj. Paskui nusipirkau dvi vienodas atvirutes su briedžio galvom, bet palikau jas ne savo knygoje, reikės priminti, kad grąžintų. Primenu.
Kažin Nidoje visi miško gyvūnai šokinėja? Ne nu tai jo. Bet kiek žinau, jeigu akmuo su spygliais, tai jis dar ne ežiukas. Ir ne bomba? Ir net ne bomba. O bomba gulėjo paplūdimyje. Iš tikrųjų, tai buvo visai ne bomba, bet jai patiko, kad žmonės pagalvodavo, jog ji vis dėlto yra bomba ir su pagarbiu baimingumu neliesdavo jos, pasitraukdavo kiek atokiau, atokiau ir likdavo pasitraukę. Paskui dar buvo keletas radinių, bet išmesto į krantą ruonio nematėme, nors ir kaip klausinėjo pakrantės tarnyba. Tada aš pagalvojau, kad jei ruonio nėra, reikia juo apsimesti ir pradžiuginta tos minties kūlversčiais nuriedėjau palei jūrą.
Ir kur nuriedėjai? Kaip ir visuomet – į 33 kambarį. Kai išvažiavo Rūta su sese ir draugu, į mūsų kaimynystę atsikraustė miela mergina ir dryžuotas jos draugas. Pastarasis dar turėjo akinius juodais rėmeliais ir mėgo junginėti dainas savo nešiojamajame kompiuteryje. Kai užleisdavo kokią popelektroninę, taikydavosi prie skardžiabalsės vokalistės ir keliais tonais žemiau kartodavo tą pačią frazę – „I want to eat, I want to eat, want want want to eat your, I want to eat your pudding“. Do you want to eat your pudding too? Yes, please. Bet aš dažniausiai rinkdavausi tarp morkų pyrago su riešutais ir morkų pyrago su aguonomis. Rytais gėrėme skystimą, kuris likdavo po pomidorų su grietine, o vakarais mums atnešdavo po cepeliną, o tiksliau – didŽkukulį.
O Nidoje yra plekšnių? Yra truputį. Plaiksto savo ilgus plaukus, linguoja liesom rankelėm ir kojelėm. Bet jas gali pamatyti tik sekundės dalį, kol vėjas nenuneša.
2008-08-27kva: visiškai teisingai! nors, ilgiau pabendravus, galima kažką ir pakartot :) anyway, ačiū visiems už entuziazmą po mano dienoraščiais :) kažkokia pakili diena šiandien. gal kad gėriau kavos su braškių sirupu :)
2008-08-27kva: blemba, Inga, būk mano sėkmės ženklas! :)) čia dabar ne į temą, bet noriu tokio senovinio pakabuko, kur atsidarai ir viduj būna apvali portretinė nuotrauka :)
2008-08-27 Imantas: pha super atostogos!:) gyvas rasinys :) super
Šiandien pas mus - vėlyva vakarienė. Kol Paršelis džiaugiasi naujuoju dviaukščiu savo namu, o Juzefas tobulina skraidymo įgydžius, nusprendžiau tiems dviems pagaminti vakarienę. Išėmiau iš šaldytuvo mamos keptą mėsytę, kurios vieno gabaliuko taip ir nesugebėjau suvalgyti per savaitę (užtat suvalgiau kitus gabaliukus) ir išvyniojau iš celofano. Taigi, sakau, Paršeli, ateik čia, Juzefai, ir tu ateik, pagaminau jums pačią skaniausią vakarienę.
Pirmasis atėjo Juzefas. Tiesą sakant, valgymo varžybosi jis visuomet pirmauja.
Paršelis pasijautė nei šaip, nei taip ir pribėgęs čiupo skanųjį mėsos gabaliuką tiesiai iš Juzefo dantų. Tai Paršeliui itin nebūdinga, mat jis yra labai geros širdies ir mėgsta viskuo dalintis. Vis dėlto mėsos gabaliukas buvo labai skanus. Ne veltui jį kepė mama.
Ėėėė, o tai ką aš dabar valgysiu, naglu balseliu paklausė Juzefas. Ny pūcha, ny pira - prisiminiau seną rusų posakį, kurio reikšmės nežinau iki šiol.
Pagalvojau, kad ši vakarienė neapsieis be mano įsikyšimo, tad teko tuodu gabaliukus padalinti per pusę. Paršelis šį mano veiksmą įvertino teigiamai ir mirktelėjo akimi.
Pavakarieniavę Paršelis kartu su Juzefu nuėjo klotis lovų, o aš, tuo tarpu, plaukus mirkiau kūdroj ir visai nelaukiau ryto.
2008-07-22Ramūnas Blavaščiūnas: smagus homoseksualiu ziurkiu nuotykiai ..... ("ni pucha ni pera" - reikstu "sekmes", palinkejimas, kad sektusi .... atsakymas paprastai tui buti "k chiortu") :-)
2008-07-22Nendre: Is tiesu pagalvojus. tasposakis toks simta kartu kartotas ir gerai zinomas, pasamone iskarto surisa ji su sekmes palinkejimu. bet tai isvertus kazkokia nesamone gaunasi :D "Nei pukų, nei plunksnų", atsakymas išsiverčia "velniop" :D Įdomu man būtų istoriją tikrąją šio posakio sužinot, kaip jis atsirado.
2008-07-22Elena Petkauskienė: tavo Juzefas primena mano vaikystės draugą Bonifacą, kurį ant peties nešiodavausi ir pardavėjas kraupindavau :) smagi vakarienė
2008-07-23kva: Šiandien ryte mačiau, kaip Paršelis buvo užvertęs Juzefą ir kramtė jam pilvą švelniai. Nesitikėjau, kad šitie du taip susidraugaus... Tas posakis tai labai mielas, nesitikėjau, kad taip išsivers :)) tinka žiurkėms. O kokia jo istorija - tikrai įdomu :) Elena, Juzefas ne mano, mano tik Paršelis. Beje, Inga davė nuorodą į tavo saitą ir prižiūrėjau daug labai gražių nuotraukų ir prisiskaičiau istorijų. jos viską dar labiau nuoširdina :) anuka, man patinka, kaip tu bučiuoji ;D :*
2008-07-23agnė : Labai šaunus aprašymas ir labai mielos, artimos nuotraukos! :)
Aš einu nerami. Ten, kur einu, langai puošti žuvų žvynų užuolaidom. Prie lango stovi kalmaras ir pučia katinui į ūsus. Ten, kur einu, sienos apklijuotos raštuotom suknelėm. Sutemus iš rankovių išlenda elektrinės žvakidės ir nekvepia. O jeigu netyčia pakvimpa, tada šakės. Kartais nutinka taip, kad net kalmaras pasismaugia, o besismaugdamas nutraukia žuvų žvynų užuolaidas. Tada katinas pramerkia vieną akį ir sako, kad dėl visko kalta kvapų alergija. Pats katinas alergija neserga, jam tik nepatinka garsas, kai nagais braižomas lango stiklas. Tada reikia daug kartų kartoti „aš – žuvis“ ir pamažu viskas nurimsta. Nurimsta net lubas graužiančios kirmėlės. Susispiečia į vieną krūvą ir apsimeta sietynu, kai neturi nuotaikos – šiaip paprasta lempa. O paskui nebeišsilaikiusios byra žemyn. Baltos kirmėlės ant kalmaro čiuptuvų, baltos kirmėlės ant katino uodegos, baltos kirmėlės ant palangės. Savaitgaliais baltos kirmėlės aplimpa subraižytą lango stiklą ir stebi miško gatves. Kai aš ateisiu, jos mane pasitiks.
2008-07-16kva: o ar gasdinu? :) vakar Elze ir Mindaugas pasakojo apie gyvu-negyvu vaiku nuotraukas. sake, pagooglint, bet man tik filmu nuorodas su zombiais ismeta :/